Η Μουσική πάντοτε και πανταχού θεωρήθηκε ως η ζωηρότερη έκφρασις του θρησκευτικού αισθήματος και επομένως ως η μάλλον ευάρεστος και ευπρόσδεκτος  τω Θεώ προσφορά. Χρήσις αυτής γίνονταν στις αρχαίες ελληνικές εορτές και πανηγύρεις, καθώς και στις Ιουδαϊκές τελετές από την Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης.
   
Κ
αι οι Εκκλησίες του Xριστού από την σύσταση τους καθιέρωσαν προς αίνον και δοξολογία του Θεού, πλην των ευχών και δεήσεων και την Μουσική, η οποία με την χάρη του μέλους συγκινεί μάλλον  την καρδιά και συντελεί προς διέγερση  και διατήρηση της απαιτούμενης ευλάβειας και προσοχής κατά την εκτέλεση της θείας λατρείας.  Το παράδειγμα  δόθηκε από τον θεμελιωτή της πίστεως μας κατά την διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, ο οποίος επισφραγίσθηκε με ιερά υμνωδία. Και ο ιερός Χρυσόστομος θέλοντας να παραστήσει ότι η βάση για την υμνωδία της Εκκλησίας της Καινής Διαθήκης υπήρξε ο Ιησούς Χριστός, λέγει «Ο Σωτήρ ύμνησεν όπως και ημείς υμνώμεν ομοίως». Oι Απόστολοι, στηριζόμενοι στο παράδειγμα του Κυρίου μας, κατέχουν στην ιστορία της χριστιανικής ψαλμωδίας  την πρώτη θέση, αναδειχθέντες μουσουργοί και υμνολόγοι, όπως μαρτυρεί  και ο Ευαγγελιστής Λουκάς «Και ήσαν διά παντός εν τω ιερώ αινούντες και ευλογούντες τον Θεόν».
   
Στις Αποστολικές Πράξεις βλέπουμε ότι οι Απόστολοι συναθροίζονταν για ψαλμωδία και προσευχή την τρίτη, έκτη και ενάτη ώρα, και εν ώρα νυκτός, όπως oι Απόστολοι, Παύλος και Σίλας,  οι οποίοι μνούσαν τον Θεό προσευχόμενοι κατά το μεσονύκτιο. Oι Απόστολοι με ύμνους και προσευχές τελούσαν τον ενταφιασμό των νεκρών. Επιτάφιοι ύμνοι εψάλησαν και στην Κοίμηση της Θεοτόκου, καθώς και κατά τον ενταφιασμό του πρωτομάρτυρα και αρχιδιακόνου Στεφάνου.
   
Η
Εκκλησία του Χριστού κατά τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού ανέδειξε όχι ολίγους μελωδούς και υμνογράφους, οι οποίοι εποίησαν  έμμετρα άσματα και ωδές λίαν εκφραστικές του ευαγγελικού πνεύματος. Το μελοποιείν κατά τους πρώτους αιώνας ήταν αντικείμενο του ανωτάτου κλήρου,  γι' αυτό και ως μελοποιοί αναφέρονται oι ανώτατοι της Εκκλησίας ιεράρχες.
   
Π
λην του λόγου, προς συστηματική διοργάνωση της Μουσικής oι θείοι Πατέρες των διαφόρων χριστιανικών  κοινοτήτων μετά ζήλου εργάσθηκαν λόγω των αιρετικών  της εποχής εκείνης, οι οποίοι δια της Μουσικής ήθελαν να μεταδώσουν τα  κακόδοξα αυτών φρονήματα. Από τους Πατέρες της Εκκλησίας προς τον σκοπό αυτό εργάσθηκαν οι: Εφραίμ ο Σύρος στη Συρία, Αθανάσιος ο Μέγας στην Αλεξάνδρεια, ο Αμβρόσιος στη Εκκλησία Μεδιολάνων, ο Μέγας Βασίλειος στη Μικρά Ασία, και  Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως.

   
Σ
τις Εκκλησίες μέχρι  τον Δ΄ μ.Χ. αιώνας έψαλλαν άπας ο λαός.  Αλλά επειδή oι ύμνοι με την εξάπλωση του Χριστιανισμού αυξάνονταν,  και επειδή συνέβαιναν, συνήθως χασμωδίες, εκρίθη να υποκατασταθεί ο λαός με τους ψάλτες με τους δύο χορούς.

[Γεώργιος Παπαδόπουλος - Εκδόσεις "Τέρτιος", Κατερίνη]
 

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα

ΑΡΧΙΚΗ ] ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ] Ρωμανός ο Μελωδός ] Ιωάν. ο Δαμασκηνός ] Κοσμάς ο Μελωδός ] Ι. Κουκκουζέλης ] Πέτρος ο Λαμπαδάριος ] Πέτρος ο Βυζάντιος ] Πέτρος Μπερεκέτης ] Γρηγόριος Πρωτ. ] Χουρμούζιος ο Χαρτοφύλαξ ] Θεόδωρος Φωκαεύς ]

Επιστροφή στα Περιεχόμενα