Κωνσταντῖνος Κλάββας
Ἄρχων Λαμπαδάριος τῆς Μ.τ.Χ.Ἐ.
Ὁ Κωνσταντῖνος Κλάββας ἐγεννήθη τὸ ἔτος 1852. Τὸ ἔτος 1888 προσλαμβάνεται εἰς τὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ ὡς Β´ Δομέστικος. Τὸ ἔτος 1905 προάγεται εἰς Α´ Δομέστικο καὶ τὸ ἔτος 1911 Ἄρχων Λαμπαδάριος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς, τὸ ἔτος 1916, ἐξ αἰτίας βαρείας ἀσθένειας, εἰς τὴν ὁποία κατεβλήθη, ἀπεχώρησε ἀπὸ τὴν θέσι του καὶ ἐτέθη εἰς τιμητικὴν σύνταξι.
Ὁ Κλάββας ἦτο καθηγητὴς τῆς μουσικῆς εἰς τὴν Πατριαρχικὴν Μουσικὴν Σχολὴν καὶ ἀνέδειξε πολλοὺς ἐξόχους μαθητάς. Τὸ ἔτος 1899 συνειργάσθη τῷ Ἰακώβῳ Ναυπλιώτῃ καὶ ἐξέδωσαν εἰς δύο τόμους τὸ Δοξαστάριο τοῦ Πέτρου Πελοποννησίου.
Ὁ Παναγιώτης Ἀντωνέλλης εἰς τὸ βιβλίο του· «Ἡ Βυζαντινὴ Ἐκκλησιαστικὴ Μουσική» τὸν χαρακτηρίζει «ἐκ τῶν διαπρεπέστερων θεωρητικῶν καὶ δεξιότατων ἐκτελεστῶν τῆς ἱερᾶς ἀσματικῆς μελωδίας, κάλλιστο ψαλμωδὸ τῆς Ἐκκλησίας», διακρινόμενο, «διὰ τὸ ἠδύφθογγον τῆς φωνῆς του καὶ διὰ τὸ σεμνοπρεπέστατον ἐκκλησιαστικὸ ὕφος του».