Ἀνδρέας Πετρόχειλος

Ἄρχων Δομέστικος τῆς Μ.τ.Χ.Ἐ.

Ὁ Ἀνδρέας Πετρόχειλος γεννήθηκε στὰ Ταταῦλα Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ γονεῖς πιστοὺς καὶ εὐλαβεῖς, τὸν Ἀπόστολο καὶ τὴν Γλυκερία. Παρακολούθησε τὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο καὶ στὴ συνέχεια ἐφοίτησε στὸ ἐξατάξιο Γυμνάσιο τῆς περιοχῆς. Σπούδασε καὶ μιλάει ἀπταίστως τὴν Τουρκικὴ καὶ Ἀγγλικὴ Γλῶσσα. Ἀπὸ παιδικὴ ἡλικία, σχεδὸν 10 ἐτῶν, ἀναλαμβάνει καθήκοντα κανονάρχου στὸν Ἱ. Ναὸ Ἁγίου Δημητρίου τῆς Κοινότητος Ταταούλων. Τὸ 1935 ξεκινάει μαθήματα Βυζαντινῆς Μουσικῆς μὲ διδάσκαλο τὸν πρωτοψάλτη τοῦ Ναοῦ κ. Ἰωάννη Ζαχαρόπουλο τὰ ὁποῖα καὶ συνεχίζονται μέχρι τὰ ἔτη 1939/40. Κατὰ τὴν χρονικὴ περίοδο 1940-45 παρακολούθησε ἰδιαίτερα μαθήματα μέλους καὶ θεωρίας ἀπὸ τὸν κ. Νικ. Ῥαιδεστηνό, πρ. Πρωτοψάλτου τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῆς Εὐαγελιστρίας (προπόδων Ταταούλων) καὶ υἱὸν τοῦ Ἀρχ. Πρωτοψάλτου τῆς Μ.Χ.Ἐ. κ. Γεωργίου Ῥαιδεστηνοῦ.

Τὸ 1945, ἐπὶ Πατριάρχου Βενιαμὶν καὶ κατόπιν προτάσεως τοῦ Ἀρχ. Πρωτοψάλτου τῆς Μ.Χ.Ἐ. κ. Κ. Πρίγγου, προσελήφθη ὡς βοηθὸς δομέστικος στὸν Πατριαρχικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγ. Γεωργίου. Μετὰ παρελεύσεως μερικῶν ἐτῶν καὶ χηρευούσης τῆς ἀριστερῆς θέσης τοῦ Β´ Δομεστίκου, ἀνέλαβε αὐτὴν κατὰ τὴν Πατριαρχικὴν Παράδοση, δίπλα στὸν Ἄρχοντα Λαμπαδάριον τῆς Μ.Χ.Ἐ. κ. Θρασ. Στανίτσα. Στὶς 8 Ἰανουαρίου 1949, ἡμέρα Κυριακὴ καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, ἔλαβε χώρα ἡ ἐπίσημη τελετὴ χειροθεσίας (ἀπονομὴ ὀφφικίου μετὰ μαύρου σκούφου-καλπακίου) ἀπὸ τὸν Οἰκ. Πατριάρχη κ.κ. Ἀθηναγόρα Α´ καὶ ἡ ἀναγόρευσή του ὡς «Ἄρχων Δομέστιχος τῆς Μ.Χ.Ἐ». Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς δεκαετοῦς δομεστικίας του, ἀπὸ τὸ 1945 μέχρι καὶ τὸ 1955, εἶχε τὴν τύχη νὰ ἀκούσῃ τοὺς κορυφαίους Πρωτοψάλτες κ.κ. Κων/νο Πρίγγο καὶ Θρασ. Στανίτσα καὶ νὰ διδαχθῇ διὰ ζώσης ἀπὸ αὐτοὺς τὴν παράδοση, τὸ τυπικὸ καθὼς καὶ τὴν ὑπέροχη ἐκτέλεση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὕμνων, κατὰ τὸ σεμνὸ καὶ ἱεροπρεπὲς Πατριαρχικὸ Ὕφος.

Τὸ 1955, λόγῳ προσωπικῶν ὑποχρεώσεων καὶ μεγάλου φόρτου ἐργασίας, ὑπέβαλλε τὴν παραίτησή του καὶ ἀνέλαβε ὡς Πρωτοψάλτης στὸν Ἱ. Ναὸ τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν στὸ Μέγα Ῥεῦμα τοῦ Βοσπόρου. Μετὰ τὰ τραγικὰ γεγονότα τῆς 6-7ης Σεπτεμβρίου τοῦ ἰδίου ἔτους καὶ τὶς βιαιοπραγίες τῶν Τούρκων κατὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ στοιχείου τῆς Πόλης ἀναλαμβάνει τὴν χηρεύουσα θέση τοῦ Πρωτοψάλτου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πριγκιποννήσων, μὲ Μητροπολίτην τὸν Σεβασμιώτατο κ.κ. Δωρόθεο Γεωργιάδη, μέχρι τὸν Ἰούλιο τοῦ 1962. Τὸ ἔτος αὐτὸ καὶ κατόπιν πατριαρχικῆς ἀδείας, διορίζεται Πρωτοψάλτης-Χοράρχης στὸν Καθεδρικὸ Ἱ. Ναὸ τῆς Παναγίας τοῦ Πέραν ὅπου καὶ χρηματίζει μέχρι τὸ 1964. Τὸν Ἰούλιο τοῦ ἰδίου ἔτους, ἀπελαύνεται ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη συνεπείᾳ τῆς ἀνθελληνικῆς πολιτικῆς τῆς Τουρκικῆς Κυβερνήσεως ποὺ σκοπὸ εἶχε τὴν ἐκρίζωση καὶ τὸν διωγμὸ τῶν Ἑλλήνων τῆς Πόλης. Ἀναγκάζεται ἔτσι νὰ ἐγκαταλείψῃ κατοικία, ἐργασία (κατάστημα ὑποκαμίσων) καὶ τοὺς τάφους τῶν γονέων του γιὰ νὰ καταφθάσῃ μοιραίως στὴν Ἑλλάδα καὶ συγκεκριμένα στὴν Ἀθήνα.

Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1964 διορίσθηκε ὡς Α’ Ψάλτης στὸν Ἱ. Ναὸ Ἁγ. Δημητρίου, Ταμπούρια Πειραιῶς καὶ τὸ 1967 ὡς Α’ Ψάλτης στὸν Ἱ. Ναὸ Ἁγίου Αἰμιλιανοῦ, λόφου Σκουζέ, ὅπου καὶ ἐχρημάτισε μέχρι τὸν Ἰούλιο τοῦ 1968. Τὸ ἔτος αὐτὸ ἐκλήθη καὶ διορίστηκε ὡς Α’ Ψάλτης στὸν Ἱ. Ναὸ Ἁγ. Δημητρίου, Νέας Ἑλβετίας Βύρωνος, ὅπου ἐξακολουθεῖ καὶ ψάλλει μέχρι σήμερα τὰ μεγαλεῖα τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς μὲ πολὺ ζῆλο καὶ ἀγάπη πρὸς τὰ Θεῖα!.

Ἀπὸ τὸ 1967 εἶναι μέλος τοῦ Πανελληνίου Συλλόγου Ῥωμανὸς ὁ Μελῳδός καὶ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Τὸ 1972, ἐπὶ προεδρίας κ. Ἀντωνίου Μπελούση, ἔθεσε ὑποψηφιότητα στὶς ἀρχαιρεσίες τοῦ συλλόγου ὅπου μεταξὺ 191 ψηφισάντων ἔλαβε 167 ψήφους. Παρὰ τὴν ἐκλογή του ἀλλὰ καὶ τὴν καθολική του ἀναγνώριση στὸν Ἱεροψαλτικὸ χῶρο, ἐπέστρεψε σχεδὸν ἀμέσως τὴν Προεδρία στὸν προκάτοχό του κ. Μπελούση λέγοντάς του χαρακτηριστικὰ «Κε Μπελούση, Κε Πρόεδρε, ἐσεῖς εἶστε γνώστης τῶν Ἱεροψαλτικῶν προβλημάτων, ἐσεῖς ἔχετε τὴν πεῖρα καὶ γνωρίζετε καλύτερα ἀπὸ κάθε ἄλλον τὰ συνδικαλιστικὰ ζητήματα. Ἐγὼ τὸ μόνο ποὺ μπορῶ νὰ δεχθῶ καὶ λόγῳ τῶν ἐπαγγελματικῶν μου ὑποχρεώσεων, εἶναι νὰ συμβάλλω ἀπὸ τῆς θέσεως τοῦ συμβούλου». Ὁ κ. Μπελούσης, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι σύνεδροι, ἔκαναν ἀποδεκτὴ τὴν πρόταση αὐτὴ καὶ ἔτσι σχηματίστηκε τὸ προεδρεῖο τοῦ Συλλόγου ὡς εἶχε πρότερον.

Ἔχει στὸ ἐνεργητικό του δεκάδες ἐμφανίσεις μὲ τὸν Πανελλήνιο Σύλλογο Ἱεροψαλτῶν καὶ πολλὲς δισκογραφικὲς ἐργασίες στὴν ἑταιρία Columbia. Συνεργάστηκε καὶ συμμετεῖχε σὲ πολλὲς συναυλίες μὲ τὸν Ἄρχ. Πρωτ. τῆς Μ.τ.Χ.Ἐ. Θρασ. Στανίτσα καθὼς καὶ μὲ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς κ. Γεωρ. Τσατσαρώνη. Τέλος, συμμετεῖχε σὲ τηλεοπτικὲς καὶ ἐκκλησιαστικὲς ἐμφανίσεις (Αἴθουσα Παρνασσοῦ) μὲ ὕμνους καὶ χορωδιακὰ ψαλτοτράγουδα, σὲ συνεργασία μὲ τὸν παιδικό του φίλο καὶ ἐπιστήμονα ὀδοντίατρο, μουσικολογιώτατον κ. Γεώργιο Α. Σύρκα.

Διηύθυνε, πολλὲς φορὲς εἰκοσαμελεῖς χορωδίες μὲ Κωνσταντινοπολίτες συναδέλφους του Ἱεροψάλτες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν συρρεύσει τότε στὸ Κλεινὸν Ἄστυ. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὶς ἐμφανίσεις του: στὴ Μονὴν Πεντέλης, στὸν Ἁγ. Ἀνδρέα Πατρῶν, 6/6/1965, στὴ Μυτιλήνη, τὸ 1966, ὅπου οἱ ἄριστες συναυλίες του ἄφησαν ἐποχὴ καὶ ἐκτεταμένα ἄρθρα δημοσιεύθηκαν στὸν τοπικὸ τύπο (π.χ "Ποιμήν" ποὺ ἐκδίδεται ἀκόμη στὴ Μυτιλήνη).

Ἐν τῷ μεταξύ, ἐνυμφεύθη τὴν καλὴ σύντροφο τῆς ζωῆς του, Ἀναστασία καὶ ἀπέκτησε δύο παιδιά, ἕνα υἱὸν καὶ μία θυγατέρα ἡ ὁποία καὶ προσφάτως τοῦ χάρισε δύο ἐγγονοῦλες. Μετὰ τὴν συνταξιοδότησή του ἀπὸ τὴν ἐργασία του, ἀφιερώνει τὸν περισσότερο ἐλεύθερό του χρόνο στὴν οἰκογένεια, στὰ παιδιὰ καὶ στὰ ἐγγόνια του.

Ὁ Ἀνδρέας Πετρόχειλος ὑπηρετεῖ τὴ Βυζαντινὴ Μουσικὴ καὶ τὴ Θείᾳ Ὑμνωδία, μὲ ἁπλότητα καὶ ἀγάπη, γιὰ περισσότερα ἀπὸ ἐξῆντα χρόνια. Ἄριστος ἐκτελεστής, ἔντεχνος μονῳδὸς προικισμένος μὲ πλούσια φωνητικὰ χαρίσματα ἀλλὰ καὶ ἱκανότατος χοράρχης. Ἡ ψαλτική του ἑρμηνεία διακρίνεται γιὰ τὸν ῥυθμό, τὴν ἄρθρωση, τὴν σεμνότητα ἀλλὰ καὶ τὴν προσήλωση στὸ γνήσιο Πατριαρχικὸ Ὕφος. Ἀναγνωρίζεται δίκαια ὡς ἕνας ἐκ τῶν κορυφαίων τῶν Ἱεροψαλτῶν καὶ γιὰ αὐτὸ εἶναι ἰδιαίτερα ἀγαπητὸς ἀνάμεσα στοὺς συναδέλφους του καὶ στὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν του.

Αὐτὰ καὶ τῷ Θεῷ Δόξα.

Ἐπιμέλεια: Γ. Χ. Καπανταϊδάκης
Δρ. Χημικὸς Μηχανικὸς
University of Twente, The Netherlands

 

ΑΡΧΙΚΗ ] Ψάλλει ὁ Ἄρχων ] ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ] ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ]