Ἡ Ἀκολουθία ψάλλεται ἀπαραλλάκτως, ὡς καί τήν ἡμέραν τῆς Ἑορτῆς, ἐξαιρουμένων ἐν μέν τῷ Ἑσπερινῷ τῶν Ἀναγνωσμάτων, ἐν δέ τῷ Μεσονυκτικῷ τῶν διά τήν Λιτήν Στιχηρῶν Ἰδιομέλων καί ἐν τῷ Ὄρθρῳ τοῦ Πολυελέου καί τοῦ μετ’ αὐτοῦ Καθίσματος, τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Ὄρθρου καί τῆς τάξεως αὐτοῦ, τοῦ Συναξαρίου, ἀντ’ αὐτοῦ δέ ἀναγινώσκεται τῆς ἡμέρας.

ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ

Ἀντίφωνα - Εἰσοδικόν:  Τῆς Ἑορτῆς.

Μετά τήν Εἴσοδον.

Ἀπολυτίκιον: Τῆς Ἑορτῆς· «Χαῖρε, κεχαριτωμένη...».

Κοντάκιον: Ὁμοίως· «Ὁ μήτραν παρθενικήν...».

Τρισάγιον.

Ἀπόστολος: Τῆς ἡμέρας· Τετάρτης λγ΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν (Α΄ Πέτρ. δ΄ 1-11), μετά τοῦ Προκειμένου τῆς Ἑορτῆς.

Εὐαγγέλιον: Ὁμοίως· Τετάρτης ις΄ ἑβδομάδος Λουκᾶ (Μᾶρκ. ιβ΄ 28-38).

Εἰς τό Ἐξαιρέτως: «Θεοτόκε ἡ ἐλπίς... – Ἐν νόμῳ, σκιᾷ καί γράμ­ματι...».

Κοινωνικόν: «Ποτήριον σωτηρίου...».

«Εἴδομεν τό φῶς...» κτλ.

Ἀπόλυσις: «Ὁ ἐν ἀγκάλαις...».