Τῇ Μ. Πέμπτῃ πρωΐ: ΟΡΘΡΟΣ

Ἑξάψαλμος.

Εἰς τό· «Ἀλληλούια».

Ἀπολυτίκιον: Τό Τροπάριον· «Ὅτε οἱ ἔνδοξοι μαθηταί...», δίς ἀργῶς καί ἅπαξ σύντομον.

Εὐθύς·

Εὐαγγέλιον Ὄρθρου: Μ. Πέμπτης· «Ἤγγιζεν ἡ ἑορτή τῶν ἀζύμων...» (Λουκ. κβ΄ 

1-39).

Ὁ Ν΄ Ψαλμός: (Χῦμα).

Κανών: «Τμηθείσῃ τμᾶται...» ἄνευ στίχου καί εἰς τά δύο τελευταῖα Δόξα, Καί νῦν, εἰς 6.

Εἰς τό τέλος ἑκάστης ᾨδῆς ἐπαναλαμβάνεται ὁ Εἱρμός αὐτῆς.

Ἀπό γ΄ ᾨδῆς·

Μεσῴδια Καθίσματα: 1.– «Ὁ λίμνας καί πηγάς...». 2.– Δόξα· «Ταπεινούμενος δι’ εὐσπλαγχνίαν...» καί 3.– Καί νῦν· «Συνεσθίων, Δέσποτα...».

Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς·

Κοντάκιον – Οἶκος: Τοῦ Τριῳδίου.

Συναξάριον: Τῆς ἡμέρας καί τό Ὑπόμνημα τοῦ Τριῳδίου.

Ἡ Τιμιωτέρα: Οὐ στιχολογεῖται, ἀντ’ αὐτῆς ἡ θ΄ ᾨδή τοῦ Κανόνος ἄνευ στίχων

καί εἰς τά δύο τελευταῖα Δόξα, Καί νῦν, εἰς 6.

Ἐξαποστειλάριον: «Τόν νυμφῶνά σου βλέπω...», τρίς.

Εἰς τούς Αἴνους ἱστῶμεν Στίχους δ΄.

Αἶνοι: Τά 4 Στιχηρά Ἰδιόμελα· «Συντρέχει λοιπόν... – Ἰούδας ὁ παράνομος... – Ἰούδας ὁ προδότης... – Ἰούδας ὁ δοῦλος...».

Δόξα, Καί νῦν: Τό Ἰδιόμελον αὐτῶν· «Ὅν ἐκήρυξεν ἀμνόν Ἡσαΐας...».

           «Σοί δόξα πρέπει...».

Δοξολογία: (χῦμα).

Ἀπόστιχα: Τά 4 Στιχηρά Ἰδιόμελα· «Σήμερον ὁ κατά τοῦ Χριστοῦ... – Σήμερον ὁ Ἰούδας... – Ὁ τρόπος σου δολιότητος γέμει... – Μηδείς, ὦ πιστοί...», μετά τῶν πρό αὐτῶν στίχων εἰς τά τρία τελευταῖα: α΄.– «Ὁ ἐσθίων ἄρτους μου ἐμεγάλυνεν ἐπ’ ἐμέ πτερνισμόν». β΄.– «Ἐξεπορεύετο ἔξω καί ἐλάλει ἐπί τό αὐτό· κατ’ ἐμοῦ ἐψιθύριζον πάντες οἱ ἐχθροί μου, κατ’ ἐμοῦ ἐλογίζετο κακά μοι». γ΄.– «Λόγον παράνομον κατέθεντο κατ’ ἐμοῦ· μή ὁ κοιμώμενος οὐχί προσ­θήσει τοῦ ἀναστῆναι».

Δόξα: Τό 3ον Ἰδιόμελον· «Ὁ τρόπος σου δολιότητος γέμει...».

Καί νῦν: Τό ἕτερον Ἰδιόμελον· «Μυσταγωγῶν σου, Κύριε...».

         «Ἀγαθόν τό ἐξομολογεῖσθαι...».

Τρισάγιον.

Τό Τροπάριον τῆς Προφητείας, ἡ Προφητεία καί ἡ Ἐκτενής.

Ἀπόλυσις: «Ὁ δι’ ὑπερβάλλουσαν ἀγαθότητα ὁδόν ἀρίστην τήν ταπείνωσιν ὑποδείξας ἐν τῷ νῖψαι τούς πόδας τῶν Μαθητῶν καί μέχρι Σταυροῦ καί ταφῆς συγκαταβάς ἡμῖν, Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν...». 

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
 

Ὁ Πατριάρχης φέρων Σταυρόν στήθους καί ἐπανωκαλύμμαυχον κατέρ­χεται εἰς τόν Νάρθηκα, ἔνθα περιβάλλεται μανδύαν καί εἰσέρχεται εἰς τόν Ναόν. Εἰς τό μέσον τοῦ Σολέα· εὐλογεῖ τόν λαόν, τῶν Χορῶν ψαλλόντων τό· «Εἰς πολλά ἔτη, Δέσποτα» καί ἀνέρχεται εἰς τόν Θρόνον.

Προοιμιακός.

Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...» ἱστῶμεν Στίχους ς΄.

Ἑσπέρια: Τά 5 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῶν Αἴνων· «Συντρέχει λοιπόν... – Ἰούδας ὁ παράνομος... – Ἰούδας ὁ προδότης... – Ἰούδας ὁ δοῦλος... – Ὅν ἐκήρυξεν Ἀμνόν...»,  τό πρῶτον δίς.

Δόξα, Καί νῦν: Τό Ἰδιόμελον αὐτῶν· «Γέννημα ἐχιδνῶν...».

Εἴσοδος: Μετ’ Εὐαγγελίου· «Φῶς ἱλαρόν...». Τά Ἀναγνώσματα.

Εὐθύς·

Ὁ Διάκονος: «Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».

Ὁ Ἱερεύς: «Ὅτι ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν...».

Τρισάγιον.

Ἀπόστολος: Μ. Πέμπτης· «Ἐγώ παρέλαβον ἀπό τοῦ Κυρίου...» (Α΄ Κορ. ια΄ 23-32).

Εὐαγγέλιον: Ὁμοίως· «Οἴδατε ὅτι μετά δύο ἡμέρας τό Πάσχα γίνεται...» (Ματθ. κς΄ 2-20, Ἰω. ιγ΄ 3-17, Ματθ. κς΄ 21-39, Λουκ. κβ΄ 43-44 καί Ματθ. κς΄ 40-75, κζ΄ 1-2).

Καθεξῆς ἡ Θ. Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.

Ἀντί τοῦ Χερουβικοῦ ὁ ὕμνος: «Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ...».

Ἡ Εἴσοδος τῶν Τιμίων Δώρων γίνεται μετά τήν φράσιν· «οὐ φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ὁ  Ἰούδας...» καί πάλιν ὁ α΄ Χορός συμπληρώνει τόν ὕμνον ἀπό τοῦ σημείου· «ἀλλ’ ὡς ὁ λῃστής...» καί ἑξῆς.

Εἰς τό Ἐξαιρέτως: «Ἐπί σοί χαίρει...».

Κοινωνικόν: «Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ...». Ἐπίσης καί ἀντί τοῦ· «Εἴδομεν τό φῶς...».

Ὀπισθάμβωνος Εὐχή: «Ὁ θυσίαν αἰνέσεως...».

Ἀπόλυσις: «Ὁ δι’ ὑπερβάλλουσαν ἀγαθότητα ὁδόν ἀρίστην τήν ταπείνωσιν ὑποδείξας ἐν τῷ νῖψαι τούς πόδας τῶν Μαθητῶν καί μέχρι Σταυροῦ καί ταφῆς συγκαταβάς ἡμῖν, Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν...».